भजन - १७६
करशिलना कर खाली ? धरशिलना वनमाली । पदरी ? ॥धृ॥
दुस्तर हा भव-सागर वाटे, तुजविण कोणि न वाली । ध ० ॥१॥
काम-क्रोध अति क्रूर श्वापदे, बहुत अनावर झाली । ध ० ॥२॥
आश्रये तुझिया काळ निभवला, अजवरि वेळहि गेली । ध ० ॥३॥
तुकड्यादास म्हणे शेवट हा, तुझिया स्वरुपी घाली । ध ० ॥४॥
भजन - १७७
येशिलना गुरुराया ! येशिलना गुरुराया ! मनि या ? ॥धृ॥
सत्य ज्ञान तू, ज्योति-स्वरूपचि, तुज अर्पिन ही काया ॥१॥
स्थापिन तुजला हृदयमंदिरी, चित्त लाविन गुण गाया ॥२॥
लक्षि ठेवुनी बोध-वचन तव, मग वळविन तशि काया ॥३॥
तुकड्यादास म्हणे घे करुणा, उध्दरि मज दीना या ॥४॥
भजन - १७८
कृष्ण मनी रमला हा, कृष्ण मनी रमला हा, अमुचा ॥धृ॥
रूप सावळे अति सुंदर हे, जीव तिथे नमला हा ॥१॥
मोर-मुकुट कुंडल अति साजे, भावरुपी गमला हा ॥२॥
वाजवि अधरी मंजुळ पावा, ध्वनि कर्णी घुमला हा ॥३॥
तुकड्यादास म्हणे अति मोहक, मार्ग जीव क्रमला हा ॥४॥
भजन - १७९
नश्वर या जगडोही, कोणि न सुख तिळ घेई । कळले ॥धृ॥
'माझे माझे' म्हणता म्हणता, प्राण फुकाचा जाई । कोणि ० ॥१॥
धडपड करिता ढोरासमही, जागिच अती राही । कोणि ० ॥२॥
साथि न येई देहहि अपुला, धन-दारा सुत-व्याही । कोणि ० ॥३॥
तुकड्यादास म्हणे हरिवाचुनि, शांति जिवा न जराही । कोणि ० ॥४॥
भजन - १८०
जिव पक्ष्यासम झाला, थार न कुणि दे याला हरि रे ! ॥धृ॥
जिकडे जावे तिकडे भ्यावे, निर्भय सुख न मनाला । थार ० ॥१॥
सकल जगत हे स्वार्थे भरले, दूर करी गरिबाला । थार ० ॥२॥
अपुले म्हणुनी परके होती, कसची नाति तयाला ? थार ० ॥३॥
तुकड्यादास म्हणे पदरी घे, देउनि नाम अम्हाला । थार ० ॥४॥