अन्तर्हितश्च स्थिरजङ्गमेषु ब्रह्मात्मभावेन समन्वयेन ।
व्याप्त्याऽव्यवच्छेदमसङ्गमात्मनो मुनिर्नभस्त्वं विततस्य भावयेत् ॥४२॥
सर्व पदार्थी समत्व । यालागीं आकाशासी गुरुत्व ।
असंगत्व अभेदत्व । निर्मळत्व जाणोनी ॥३२॥
विषमीं असोनि समत्व । संगीं असोनि असंगत्व ।
भेदु करितां अभेदत्व । यालागीं गुरुत्व आकाशा ॥३३॥
वैर सर्पामुंगुसांसी । आकाश दोंहीचे हृदयवासी ।
वैर निर्वैरता आकाशासी । ते स्थिती योगियासी पाहिजे ॥३४॥
तेणें आकाशदृष्टांतें । ब्रह्मभावें आपणियातें ।
योगी देखिजे पुरतें । व्यापकत्वें आपुल्या ॥३५॥
ब्रह्मसमन्वयें पाहतां पाहीं । स्थावरजंगमांच्या ठायीं ।
तिळभरी वाढी रिती नाहीं । आपण पैं पाहीं कोंदला ॥३६॥
आकाश सर्व पदार्थीं असे । परी असे हें सर्वासी न दिसे ।
तेवीं दृश्य द्रष्टा अतीतदशें । सर्वत्र असे योगिया ॥३७॥
नभ न खोंचे सांबळें । जळेना वणव्याचेनि जाळें ।
नव्हतां ज्वाळांवेगळें । असे सगळें टवटवित ॥३८॥
तैसीं योगियासी द्वंद्वे सकळें । बाधूं न शकतीं कवणे काळें ।
नव्हतां द्वंद्वावेगळें । स्वरूप सगळें शोभत ॥३९॥
योगिया छेदावया लवलाहें । सोडिले शस्त्रांचे समुदाये ।
तो शस्त्रांमाजीं आपणियातें पाहे । न रुपती घाये जेवीं गगना ॥४४०॥
जें जें द्वंद्व बाधूं आलें । तें तें स्वरूप देखे आपुलें ।
सहजें द्वंद्वभावा मुकलें । अबाधित उरलें निजरूप ॥४१॥
गगन बुडालें दिसे डोहीं । परी तें उदकें भिजलेंचि नाहीं ।
तैसा असोनियां सर्व देहीं । अलिप्त पाहीं योगिया ॥४२॥
आकाशा चिखल माखूं जातां । तें न माखे माखे लाविता ।
तैसा योगिया दोषी म्हणतां । दोषु सर्वथा म्हणत्यासी ॥४३॥
गगन असोनियां जनीं । मैळेना जनघसणीं ।
तैसा योगिया सकळ कर्में करूनी । कर्मठपणीं न मैळे ॥४४॥
मोटे बांधितां आकाशातें । चारी पालव पडती रिते ।
तेवीं कर्मी बांधितां योगियातें । कर्म तेथें निष्कर्म ॥४५॥
घटामाजीं आकाश असे । तें वाच्य कीजे घटाकाशें ।
पाहतां घटा सबाह्य समरसें । आकाश असे परिपूर्ण ॥४६॥
तैसा आत्मा म्हणती देहीं । तंव तो देहा सबाह्य पाहीं ।
देह मिथ्यात्वें ठायींचे ठायीं । चिन्मात्र पाहीं परिपूर्ण ॥४७॥