(गीति)
व्यासास विधी सांगे, त्या समयीं गुप्तरुप मी गेलों ।
गणपतिदर्शन घेउन, मजसी वाटे खरोखरी चुकलों ॥१॥
कारण कुमार आहे, आचरणांनीं बहुतसा भ्रष्ट ।
यास्तव माझें झालें, ज्ञान तसें नी महत्त्वही नष्ट ॥२॥
वाटे मला म्हणूनी, कळलें सारें पुरास मी नुरवीं ।
जाणून गजाननानें, मायेनें सर्व निर्मिली उरवी ॥३॥
माझा गर्व तिथेंची, गेला म्हणुनी क्षमा तया मागें ।
मजला गर्व न व्हावा, ऐसा वर मी तयास मग मागें ॥४॥
(वसंततिलका)
एके दिनीं नगरिं त्या घडला प्रकार ।
बैसे उमा नगरिं त्या सदनीं दुपार ।
होता सख्या समय तो तरि भोजनाचा ।
आला तिथें अतिथि विप्र श्रमून साचा ॥५॥
नामें असे हरि-उपासक विश्वदेव ।
घेई अपोशन करीं मग विश्वदेव ।
तों त्यास कीं स्मरण हो हरिदर्शनाचें ।
प्राशावयास हरितीर्थहि मुख्य साचें ॥६॥
बैसे सचिंत बहु शांत सुपूर्णभक्ती ।
जाणे गजानन तदा मग भोजनांतीं ।
त्यानें स्वरुप तदनंतर गुप्त केलें ।
विष्णुस्वरुप धरुनी तयिं दाखवीलें ॥७॥
विष्णू गणेशमधिं तो नच भेदभाव ।
दावी तयास करुनी मग एक भाव ।
होतांच भोजन तया मनिं भेद जाया ।
दावी गजानन तयिं एक माया ॥८॥
होता वशिष्ठ नगरीं मुनि एक मित्रा ।
त्याचा असे सुत तया सुत एक मित्रा ।
नामीं पराशर कुमार लहान होता ।
भावें गजानन यजनीं तयिं गुंग होता ॥९॥
अर्पी प्रभूस करिं शुष्क सुपर्णमाला ।
चर्चीत रक्तसम चंदन हें कपाळा ।
नैवेद्य तो करित मोदक मृत्तिकेचे ।
भक्षी प्रभूस वदला धरि हट्ट वाचे ॥१०॥
त्याचा बघून बहु भावचि मृत्तिकेचा ।
भक्षी गजानन सजीवचि होत साचा ॥
झाले समस्त उपचारचि ते खरे कीं ।
सेवी गणेश मग ते सगळे स्वयें कीं ॥११॥
पाहे प्रकार सगळा तड विश्वदेव ।
पाहे क्षणांत हरि विप्र गणेशदेव ।
ऐसें दिसे उभय तें बहु आळिपाळी ।
झाला मनीं द्विज तदाच अभेद वेळीं ॥१२॥
झाला त्वरीत मग तो द्वय साम्यभाव ।
विष्णू गणेश असती द्वय एकभाव ।
झाला सुपूर्ण शरसंख्य उपासनेचा ।
येथेंचि खंड दुसरा कवनेंचि साचा ॥१३॥
सांगे मुनीस विधि हा कथि त्या वनांत ।
ऐके नृपाळ बसुनी भृगु आश्रमांत ।
सेवा म्हणूनि करि काव्य विभूकृपेनें ।
अर्पी सुरक्त सुमनें बहु आवडीनें ॥१४॥