(गीति)
शास्त्रामित वर्षांचा गिरिजासुत होत तेधवां येई ।
भेटीस विश्वकर्मा, शंभूच्या आश्रमीं त्वरित येई ॥१॥
पाहे गजाननाला, तोकांसह आश्रमीं स्तवि त्यास ।
ठेवी तयापुढें तीं, पाशांकुशपरशुपद्म भेटीस ॥२॥
केलीं ग्रहण तयानें, सायुध झाला पुसे तया काय ।
हीं तूं कोठुन केलीं, संपादन सांगसी मला काय ॥३॥
माझी सुंदर कन्या, अर्पी रविला यथाविधी लग्नें ।
रवितेज साहवेना, अश्वी झाली लपे वनीं स्वमनें ॥४॥
नंतर रवीस वदलों, जरि तूं तेजा कमी करी अपुल्या ।
तरि तीस आणितों मी, जाउन वनिं येधवां इथें ठायां ॥५॥
यंत्रीं घांसुन अपुलें, तेज कमीसें करी रवी मग तो ।
झाला अश्व रवी मग, गेला सतिच्या समीप सत्वर तो ॥६॥
घडतां सुसंग दोघां, त्यांपासुन यमल जाहलें देवा ।
अश्विनिकुमार वदती, त्या यमलाला प्रथीत या नांवा ॥७॥
रविचा कीस आणुनी, केलीं अयुधें स्वतां करीं मीही ।
चक्र गदा हीं दिधलीं, विष्णूला त्रिशुल शंभुला पाही ॥८॥
बाकी अर्पण केलीं, अपुल्याला हीं बहूत आवडिनें ।
अभिवंदन हें केलें, धारण केलीं त्वरीत त्या प्रभूनें ॥९॥
नंतर गणेश गेला, खेळाया तो तिथून बाहेर ।
बाळांसहीत जेथें, आला तों दैत्य तेथ तो हेर ॥१०॥
वृक नटला भीषणसा,हिंस्त्र पशु लांडगा तिथें त्वरित ।
गेला गजाननाच्या, अंगावरि धाउनी त्वरें खचित ॥११॥
गणपति अंकुश मारी, झाला प्राणान्त तेधवां त्याचा ।
ऐके गजाननाचा, विक्रम व्यासा शिशूपणीं साचा ॥१२॥