(गीति)
जेव्हां गणेश होई, जन्मुन तो पांच मास परिपूर्ण ।
मरिची ऋषींस कळतां, शंभू धामास येति ते तूर्ण ॥१॥
पार्थति मुनींस बोले, दर्शन दिधलें अम्हांस येऊन ।
तेणेंकरुन आम्ही, धन्यचि झालों असें वदे लीन ॥२॥
नंतर मुनी म्हणाले, पार्वति हें भाग्य आपुलें थोर ।
झाला गणेश तुमचा, सूत खरोखर धरुन अवतार ॥३॥
रक्षीं पार्वति सूता, राक्षस हे मातले बहू भारी ।
पार्वति उतरे मुनिंना, महिन्यापासून बाळ मुर मारी ॥४॥
राक्षस पीडिति बाळा, सत्य असे म्हणुन रक्षणा कंठीं ।
बंधन करण्यासाठीं, द्यावा ताईत दोर वा पेटी ॥५॥
पार्वति इच्छा जाणुन, पिशाच्चभयनाशनास कीं उचित ।
मंत्रुण रक्षण दिधली, गिरिजा बांधी सुतास ती त्वरित ॥६॥