(दिंडी)
क्षेत्र काशी हें त्यजिति दिवोदास ।
त्यजी ज्योतीषीरुप प्रभू खास ॥
वसे तेथें हे कीर्ति गणाधीश ।
हरी सुचवी तों येतसे गिरीश ॥१॥
गणांसह ते मुदित बहू झाले ।
वाद्यगजरानें युक्त असे आले ॥
कार्य केलें हें सूत गणेशानें ।
स्तविति त्याला ते ईशभावनेनें ॥२॥
सर्व पुरुषार्थ शोधिती गणाधीशा ।
म्हणुनि झालासी ढुंढिराज ऐशा ।
सार्थ नामांनीं तुजसि जाणतात ।
असे कीर्तीला मुनिंहि सांगतात ॥३॥
( वसंततिलका )
ज्याच्या कृपें तनय होत सजीव कीर्ती ।
त्याचें महात्म्य कथिलें तुजलागिं कीर्ती ॥
आतां मला स्वसदनी गमनास देई ।
आज्ञा सती शिव-पुरी स-सुताहि जाई ॥४॥
कीर्ती सुतासह गजानन-ढुंढिराजा ।
जेथें असे भुवनिं त्या स्थलिं राज-भाजा ॥
गेली त्वरें नमुनि त्यांस करीत पूजा ।
दूर्वा-शमी-सहित अर्पित विघ्नराजा ॥५॥
देवां सुतां सुयश देइ म्हणून प्रार्थी ।
झाला तिथें प्रकट तो प्रभु कीं वरार्थी ॥
झालें तयांस प्रभु-दर्शन त्याच ठायीं ।
कीर्ती सुता-सहित त्या बहु हर्ष होई ॥६॥
देवा तुझें चरित हें मज वर्णनास ।
शक्ती नसे खचित कीं बल आबलेस ॥
क्षिप्रप्रसादन असें सुत नाम देई ।
झाला मदीय सुत हा मृत लाभ होई ॥७॥
भक्ती जडो तव पदीं मम पुत्र याची ।
कीर्ती सुराज्य सुख ही प्रभु त्यास याची ॥
बोले गजानन तिला वर सर्व देतों ।
तैसेंच आयु बहु दीर्घ तयास देतों ॥८॥
देई गजानन तया परशूस बाहू ।
ठेवीत नाम मग तें प्रभु ’पर्शुबाहू’ ॥
कीर्ती सुतासह वरा मिळवून गेली ।
चाले सती त्वरित कर्णपुरांत आली ॥९॥
(गीति)
ओळखिलें लोकांनीं, पुत्रासह पालखींत बैसविलें ।
हर्षभरें बहु गजरें, नृप मंदिरिं त्या त्वरीतसे नेलें ॥१०॥
राजास मोद झाला, सति सूताचा करीत बहुमान ।
पुत्रास राज्य दिधलें, राजा करि त्या पुरास यजमान ॥११॥
प्रियव्रत राजा गेला, सुवनीं तेव्हां तपास आनंदें ।
न्यायें करुन करितो, परशूबाहू सुराज्य तें मोदें ॥१२॥
सद्‌गुण सालस कीर्ती, विक्रम आदीकरुन युक्त अशा ।
बहु गुण वर्तुन झाला, त्रिभुवनिं विख्यात होत जगदीशा ॥१३॥
मंदार-काष्ठ-मूर्ती, केली घाली गणेश कंठांत ।
वरुषें सहस्त्र केलें, राज्य असें कर्णपूर नगरांत ॥१४॥
नंतर अपुल्या पुत्रां, राज्य समर्पी सगूणसा युक्त ।
गेला गणेशलोकीं, प्रभुचा प्रियकर प्रसिद्ध तो भक्त ॥१५॥
व्यासें विधीस पुशिलें, आहे कोठें गणेशलोक बरें ।
सर्वज्ञ तसे आपण, सर्वांचेही पिता-महाख्य बरें ॥१६॥
यास्तव पुसतों सांगा, वर्णन मजला गणेशलोकाचें ।
तेव्हां सांगति विधि हे, सखया ऐके सुशांतते साचे ॥१७॥
मी नारदास सांगें, नारद सांगे तसेंच मुद्गल या ।
मुद्गल काशि-नृपाला, सांगे हें वृत्त आणखी सखया ॥१८॥
(साकी)
इक्षुसागरीं प्रथमारंभीं स्थान पाहिलें जें कां ।
कामदायिनी शक्ती योगें वसवी गणेशलोका ॥१९॥
धृ.प. सुन सुन सखया हें साच असें कीं बघ हें ।
त्या लोकांचें नाम ठेविलें अपुलें नामीं लोक ।
त्या लोकीं जे वसती करिती पावन करितो लोक ॥२०॥
तेथें जातां जन्म मरण नी सुखदुःखादी द्वंद्वें ।
यांची पीडा होतच नाही नासति अणखी द्वंद्वें ॥२१॥
सिद्धी बुद्धी सेविति तेथें सामवेद गानासी ।
चालत असतें कल्पक्षही आहे त्या लोकासी ॥२२॥
यास्तव तेथें वसती जे कीं भक्त साच देवाचे ।
त्यांच्या इच्छा पुरीत होती वर्णन हें त्यांचें ॥२३॥
(ओवी)
यात्रामिषें मुद्गल मुनी । फिरत असतां मेदिनी ।
काशीराज भेटला सदनीं । पूजिलें मुनीस आदरें ॥२४॥
भूपती पुसे तये वेळीं । अहो मुनीं चंद्रमौळी ।
गणेश-लोक वर्णावा सकळीं । विनंती माझी परिसावी ॥२५॥
काशी राजास मुद्गल मुनी । जें कथन केलें त्यांनीं ।
तें मी तुजलागोनी । सांगतों ऐकें सावधान ॥२६॥
निजलोक आणि स्वानंद-भुवन । त्या लोकांस असें जाण ।
म्हणती प्रभू गजानन । अनुसंधान ऐकिजे ॥२७॥
(गीति)
या लोकांचें चवथें, नाम असे दिव्य लोक हें ऐक ।
आसन नाम असें कीं, म्हणती त्या कामदायिनी ऐक ॥२८॥
देव-गजानन तेथें, विस्तृतशा आसनीं सदा वास ।
मणि-हेम-युक्त-भूमी, बघुनि असे इक्षुसागरीं वास ॥२९॥
विस्तार असे याचा, योजन सख्या सहस्त्र ती पांच ।
बहुविध तप दानांनीं, करितां न मिळे मिळे कृपें साच ॥३०॥
व्यष्टि समष्टी रुपें, वास करी हो गजानन प्रभु तो ।
वर्णन समग्र करण्या, असमर्थ असे तुम्हांस हें कथितों ॥३१॥
ऐकून वर्णन त्याचें, काशीराजा गणेश-लोकासी ।
वांच्छुन भक्ती करितो, तल्लिन झाला पुसेच लोकांसी ॥३२॥
जो जो भेटे मानव, त्याला समजे गणेश तो खास ।
आलिंगी प्रेमानें, भान नसे राहिलें असे त्यास ॥३३॥
मुनिवर्यासी पुशिलें, गणेशलोकीं वसावया जावें ।
वसणें चिरायु व्हावें, असल्या देहीं तिथें त्वरें जावें ॥३४॥
पुनरपि भेटी झाली, मुद्गल मुनिची नृपास की व्यासां ।
सांगे मुद्गल त्यासी, ऐकें भृपा श्रवी धरी मनसा ॥३५॥
जेव्हां जनीत होती, देवांतक नी नरांतक प्रथित ।
त्रिभुवन त्रस्त करीती, हननासाठीं प्रभू जगीं येत ॥३६॥
अदिती उदरीं येती, बालस्वरुपीं करीत बहु क्रीडा ।
नंतर भूपति तुझिया, सदनीं करि तो बहूतशा क्रीडा ॥३७॥
मारी असूर भारी, सुखवस्तु शुक्ल विप्रनगरींत ।
त्याचे सदनीं जाउन, भोजन करि तृप्तसा तिथें होत ॥३८॥
तुझिया सदनीं राहे, पूजन करिसी परोपरी त्याचें ।
ऐसें बहूत वरुषें, राज्य करी मग घडेल हें साचें ॥३९॥
मुद्गल पुसून भूपा, जाते झाले करीत यात्रेस ।
ऐसें वृत्त असें हें, कथितों सखया तुला रमायास ॥४०॥