(शार्दूलविक्रीडित)
कीर्तीनें पुशिलें मुनींस वहिलें काशी असे पुण्य-भू ।
तीतें कां त्यजिलें सुरादि मुनींनीं शंभू त्यजी ही प्रभू ॥
याचें कारण हें मला न उमजे शंका निवारा मुनी ।
ऐके प्रश्न मुनी कथीत तिजला ऐके प्रभू कामिनी ॥१॥
पूर्वी या नगरीं अवर्षण पडे वर्षे रवी या मिती ।
जातां सर्व लया पदार्थ म्हणुनी स्वाहा स्वधा राहती ॥
शंभूला स्तविती समस्त सुर हे मागोन घेती तदा ।
सांगे कीर्तिस तो मुनी श्रवण तो वार्ता करी सौख्यदां ॥२॥
(गीति)
वदती देव शिवाला, बहु दिन करिती तपास मारीची ।
मंदारीं वसती ते, तप करिती तीव्र नियम तेथेंची ॥३॥
ऐकुन विनती वदले, वर देणें हें उचीत वाटतसे ।
देवांसह शिव जाती, वर देण्यास्तव गिरीस शीघ्र असे ॥४॥
शिव जर गेले नसते, प्राण मुनीचे खचीत ते जाती ।
ऐशा तपास पाहुन, तोषितसे सांब देव ते होती ॥५॥
सत्वर दूताकरवीं, बैसविलें त्यांस त्या विमानांत ।
धाडिति कैलासीं त्या, मंदारीं बैसती सुरांसहित ॥६॥
जावें काशीमध्यें वाटे हें शंकरास सुमनानें ।
दीवोदास नृपाला, काशीचें राज्य दीधलें विधिनें ॥७॥
जावें काशीमध्यें, परि लागे दोष त्यास अपहरिलें ।
यास्तव त्याच्याकरवीं, पाप बहु पाहिजेच घडवीलें ॥८॥
पाहुन न्यूना मग त्या, मुकवूं काशीमधून त्या राजा ।
नंतर जाऊं तेथें, पूर्वी परि होउंया स्वयें राजा ॥९॥
न्यूना बघण्यासाठीं, पाठवि देवां त्वरीत काशींत ।
न दिसे कोणातें कीं, पुण्य तिथें सर्वदा असे घडत ॥१०॥
जो जो जाई तेथें, रमता झाला सदैव तो देव ।
असती स्वधर्मरत ते, यास्तव पापा तिथें नसे वाव ॥११॥
न्यूनावांचुन काशिंत, जाणें हें योग्य नाहिंसें वाटे ।
यास्तव सदाशिवाला, हुरहुरसें सर्व काळही वाटे ॥१२॥
देव न येती म्हणुनी, भैरव धाडी त्वरीत काशींत ।
गंगा-स्नानें करुनी, तोषितसे क्षेत्र पाहुनी रमत ॥१३॥
नंतर आदित्याला, शिव-देवांनीं त्वरीत पाठविलें ।
न दिसे पाप तयाला, म्हणुनी तेथें खुशालसे बसले ॥१४॥
चौसष्ट योगिनीही, रमल्या तेथें खरोखरी कीर्ती ।
तेथेंच शिवा भजती, तळमळले शंभु-देव श्रविं कीर्ती ॥१५॥
नंतर शिवास वाटे, कार्य मनींचें सुपूर्ण करि केणें ।
विष्णु-गणपति यांविण, दुसरा नाहीं समर्थ हें जाणें ॥१६॥
पुरवी मनोरथासी, मागावें हें अतां स्वयें त्यांना ।
ऐसा निश्चय करुनी, आव्हानुनि आणवी त्वरें सदना ॥१७॥