(गीति)
केदार क्षेत्र असे, जमती तेथें मुनी तसे देव ।
गेले शरण विधीला, विधि सांगे त्यांस आपुला भाव ॥१॥
पूर्वीं त्या दैत्यानें, तप केलें पावले उमा-धव ते ।
त्यांनीं वर दिधले हे, राक्षस प्रबलें करुन कृत्यातें ॥२॥
भलत्या हातून त्याचा, नाश नसे हें विधी कथी त्यातें ।
वरदीं त्यांचें बल हें, आहे अत्यंत सांगतों मी तें ॥३॥
पार्वतिउदरीं तोची, जन्मे जर नाश तो करी त्याचा ।
विधि भाषणास परिसुन, स्तव करिती त्या भवानि मातेचा ॥४॥
नंतर गजाननासी, स्तविती झाले यथामती सारे ।
त्या समयीं देवांना, भीती सोडा तुम्ही अतां सारे ॥५॥
ऐसें अकाशवानी, द्वारें कळवी भवानि हें खास ।
दूरासदनाशाची, तजविज करित्यें असें वदे त्यास ॥६॥
हें वर्तमान सारें, देवांनीं कळविलें उमा-देवी ।
ऐकुन त्यांस म्हणे ती, असुर मरे बोलली उमा-देवी ॥७॥
क्रोधित झाली मग ती, श्वासोच्छ्‌वासीं अणिक नयनीं तें ।
अद्‌भुत तेज पडे त्या, तेजामध्यें दिसे सुरां जें तें ॥८॥
शुंडा-दंडे यांनीं, दंतांसह भूषणें तशीं वस्त्रें ।
यांनीं युक्त अशी ती, मूर्ती दिसली करांत तीं शस्त्रें ॥९॥
अवलोकुन मूर्तीला, देवांना मोद जाहला भारी ।
मूर्तीस नाम दिधलें, शुंडा-कृति वक्र-तुंड मन-हारी ॥१०॥