(गीति)
बहुविध विनायकाच्या, पाहुन लीला पराक्रमामाजी ।
आश्चर्यचकित झाले, जन सारे भूपतीहि त्यांमाजी ॥१॥
आहे ईश विनायक, किंवा मानव कळेल कोणाला ।
जरि त्यासि ईश म्हणूं, खेळे तोकां सहीत कीं बिदिला ॥२॥
मानव म्हणतां त्याला, लीला त्याच्या अगाध त्या थोर ।
येती न त्या मनुष्या, करितो सहजीं विनायक प्रचुर ॥३॥
एतद्विषयीं कांहीं, तर्क न चाले कुणासही त्याचा ।
अवतारी बालक हा, वाटे सर्वांसही प्रभू साचा ॥४॥
(साकी)
एके दिवशीं प्रातःकाळीं राजसभेमाजी ।
नागरीक ते लोक पातले सत्कारी नृप प्रभुजी ॥५॥
धृ० ॥सुन सुन करी वृत्ता । पावन करि त्वच्चित्ता ।
आगमनाचें कारण पुशिलें रायें त्या लोकांस ।
कथिलें त्यांनी इच्छित अमुची पुरवा ही आस ॥६॥
विनायकाला अमुच्या सदनीं भोजनास न्यावें ।
इच्छित मानस पौरजनांनीं कथिलें भूपा भावें ॥७॥
मानस जाणुन बोले लोकां विप्र विनायक खासा ।
यावें भोजन करण्यासाठीं धरिला कां मनसा ॥८॥
मजला भोजन घालुन तुम्हां लाभ काय हें बोला ।
आहे लघु मी कुमार मुनिचा लोक बोलती मजला ॥९॥
केवळ लग्नासाठीं तुजला भूपानें अणियेलें ।
तदनंतर तूं जाशी म्हणुनी आम्हीं हें ठरवीलें ॥१०॥
परतुन जातां येशी कैसा यास्तव सदनीं यावें ।
आहे सवडी आतां तुजला आमंत्रित कीं भावें ॥११॥
आलों आम्हीं योजुन सारें विनायका तुजपाशीं ।
बोले बालक त्या सर्वांना पुसणें कीं रायाशीं ॥१२॥
ऐकुन भाषण विनायकाचें, आनंदित जन सारे ।
आमंत्रण हें दिधलें त्याला गेलें सदनीं सारें ॥१३॥
(उपेंद्रवज्रा)
विनायकाच्या चरणें करुन । पुनीत व्हावें गृह हें म्हणून ।
त्वरीत सारें करिती तयारी । सुपूर्ण शोभा पुरीं गेहिं सारी ॥१४॥
पुरांत राहे द्विज एक शुक्ल । तपेंच भासे शशिपूर्ण शुक्ल ।
तशीच त्याच्या मनिं पूर्ण शांती । तशीच त्याची बहु प्रीति दांतीं ॥१५॥
द्विजास साजे श्रुतियुक्त कर्म । तसाच यागादिहि युक्त कर्म ।
निपूण नी निःस्पृह विप्र होता । तयास साध्वी पतियोग्य कांता ॥१६॥
(कामदा)
विद्रुभा असे नाम तीजला । सुस्वभावि तो विप्र कीं भला ।
विपत्ती तया बहू ती असे । कामिनी सती शांत ती असे ॥१७॥
(शार्दूलविक्रीडित)
कांतेला परिधान वस्त्रहि नसे नेसेच ती वल्कलें ।
नाहीं भूषणही परंतु दिसतें तेजें पतीच्या बलें ।
कांतेच्या विनया बघून पतिचें मोदें दिसे मूख तें ।
ऐसें मानस हें सतीस दिसतां प्रेमायुता वाटतें ॥१८॥
भिक्षेसाठिंच तो पुरांत फिरतां उत्साह पाहे पुरीं ।
भिक्षा त्या न मिळे म्हणून परते येई घराभीतरीं ।
आहे उत्सव कीं पुरांत म्हणुनी भिक्षा पुरी ना मिळे ।
द्यावें भोजन त्या प्रभूस मजला वाटे असें निर्मळे ॥१९॥
(गीति)
आज कदाचित येई, सदनासी तो प्रभू स्वयें खास ।
भोजन करण्यासाठीं, आयति करणें वदेच तो तीस ॥२०॥
बोले पतीस कांता, नगरींच्या धनिकशा गृहीं थाट ।
पाहुन जाई तेथें, अपुल्या गृहिंची दिसे न ती वाट ॥२१॥
अपुल्या सदनीं प्रभुला, न मिळे कांहीं असे सती वदली ।
शुक्ल तियेसी बोले, ऐसें बोलूं नको कदा कालीं ॥२२॥
परमात्मा भक्तीचा, आहे क्षुधित प्रिये वदे विप्र ।
भक्तीनें वश होतो, आयति करणें सती अतां क्षिप्र ॥२३॥
भक्तीनें देतां त्या, तुष्टे पाहून भक्तिला भारी ।
दंभें देतां त्याला, रुष्टे प्रभु तो तयावरी भारी ॥२४॥
ऐकुन पतिवचनाला, आयति आहे गृहांत पतिराज ।
अष्टादश धान्याची, रोटी केली सु-तंडुली पेज ॥२५॥
होते नव्हतें खर्चुन, उधार आणिलें सुतैल नी तूप ।
कंदमुळादि वल्कल, दीपादी आरतीस तो धूप ॥२६॥
साहित्यपूजनाचें, मुखशुद्धीला सुका असे अवळा ।
दर्भाचें आसन तें, मांडुनि वाटेस पाहते अबळा ॥२७॥
नैवेद्य वैश्वदेवहि, सारुन वाटेस पाहतो विप्र ।
ध्यानस्थ बैसला तो, सदनीं येई प्रभू तरी क्षिप्र ॥२८॥