दण्डी
नैषधी ते मोहिली गुप्तरूपे । मनी लाविला वेध कुसुमचापे ॥
असो, गौरविले विप्र तिच्या बापे । धने वसने त्या दिधली अमूपे ॥२१॥
कथा तेथील होय असो ऐसी । आले जासूद वदति नैषधासी ॥
तुझ्या कथनी विदर्भराजयासी । प्रीति, होती तनयाहि तयापासी ॥२२॥
शा०वि०
बापाच्या उजवेकडे निवसली म्यां पाहिली नोवरी ।
व्यापारांतर टाकुनी तव कथाव्यापासि ते आदरी ॥
तापाते हरिते करोनि मधुरालापासि ते सुंदरी ।
ज्या पावे जगदीश, सांगसुमनश्चापा नृपा, त्या वरी ॥२३॥
वसंततिलका
हे अंतरंग पिवळे सरसीरुहाचे । भासे मनात मज अंग तसे तियेचे ॥
गोरोचनापरिस गौर असे गणावे । सोनेच बावनकसे न कसे म्हणावे? ॥२४॥
दण्डी
असो बोलता चार समाचारा । करी दमयंती नलमनी विहारा ॥
'नोवरी ते मज होय कशी दारा' । करू लागला भूप या विचारा ॥२५॥
विभूतीने झांकला अनळसा तो । गुप्त दमयंतीविरह नृपा होतो ॥
नित्य पोटी वडवाग्नि पेट घेतो । सागराने तो काय सांगिजेतो ॥२६॥
वसंततिलका
मानी मनोजशर हारतुरे फुलांचे । कंदर्पकोपवचन ध्वनि कोकिलांचे ॥
राका-शशी मदनदर्पण भाविला हे । नेघेचि, तो न परिसे, न तयासि पाहे ॥२७॥
शा०वि०
छायानायकसा निदाघसमयी छाया धरी तो विधू ।
पायाही ह्रदयश्रमासि करितो दायादसा हा मधू ॥
जाया ते रुचली मनी तिजकडे जाया न ये की पहा ।
रायाला न गमे न जाय रजनी आयास होती महा ॥२८॥
पद
नीज न ये नळराजया । तजवीज दिवारजनी जया ॥धृ०॥
रूप लिहूनि तिचे करी । अनुरूप म्हणोनि उरी धरे ॥१॥
चार जरी भलता दिसे । शशिचारुमुखी तया पुसे ॥२॥
मोह मनात न सावरी । मनमोहन ते सरसावरी ॥३॥
मंद समीरण वागला । तरि मंद म्हणे मज लागला ॥४॥
पाथरही दिसतांच हा । रघुनाथ म्हणे नवसी पहा ॥५॥
गीति
रजनीदिवस गमेना नृपास संगीतही सुख गमेना ।
मन कोठेहि रमेना, म्हणूनि "करु वनविहा", विरमेना ॥३०॥