पहा फडकला पूर्वदिशेवर रक्तरंग कसला ? ॥
अरुण हाच का ? उषा हीच का ? सांगा कुणि मजला ॥
लालभडक दिग्भाग जाहला मोदें वा खेदें ॥
अनुरागाचा कीं रागाचा रंग नभीं कोंदे ? ॥
विरहजागरण घडलें ज्यांना फार निशाकालीं ॥
त्या नयनांची एकवटुनि का ये सारी लाली ? ॥
रजनीच्या सहवासें सृष्टिंत घडलें जें पाप ॥
होत असे का सृष्टिस आतां हा पश्चात्ताप ? ॥
किंवा कोमल बाला मेली तीव्र निराशांनीं ॥
हृदया फोडुनि तिच्या प्रीतिची लाट चढे गगनीं ? ॥
दुखावलेल्या जळणार्या परि हताश हृदयांचे ॥
जे रागाचे, जे सूडाचे, बेत निराशेचे----॥
रात्रीं त्यांचे श्वास चालले मिटल्या डोळ्यांनीं ॥
देवपदीं मग दाद मागण्या रिघती का गगनीं ? ॥
आग लागली किंवा कोठें खालीं पाताळा ॥
उंच दूरवर काय भडकल्या तिच्या अशा ज्वाळा ? ॥
निशापाप निजहृदयीं धरिलें अवकाशें म्हणुनी ॥
पूर्वा जळते पुण्यरवीच्या का पहिल्या किरणीं ? ॥
अन्यायानें रक्त करपतां वाफ काय झाली ? ॥
रक्तनिधिस त्या जग बुडवाया कीं भरती आली ? ॥
मुक्याच इच्छा, आशा झाल्या कोणाच्या खाक ॥
रागानें ही लाल जाहली का त्यांची राख ? ॥
दिनरजनींची धडक मस्तकीं परस्परां बसली ॥
ही दिवसाच्या डोक्यावर का रक्ताची लाली ? ॥
कीं रजनीची टिकल्यासाठीं फाडुनि कांचोळी ॥
जरीपुराण्यासाठीं केली तारांची होळी ? ॥
रविकिरणांचे भाले शिरले आकाशापोटीं ॥
रक्ताचें शिंपणें करी का जखम अशी मोठी ? ॥
कीं पृथ्वीच्या पापश्वासें स्वर्गचि विरघळला ॥
निराधार रस जाउनि भिडतो आतां पाताळा ? ॥
निशा संपवुनि दिन आणाया सकल देव आले ? ॥
रात्र चालवूं या बाण्यानें दैत्य पुढें झाले ? ॥
त्या दोघांचें समर जुंपलें पूर्व दिशाप्रांतीं ॥
हा रक्ताचा सडा फडकवी कीं त्याची ख्याति ? ॥
मृत रात्रीची चिता उषा ही अरुणमया ज्वाला ॥
रविरुपानें प्राणगोल का हा वरतीं आला ? ॥
भ्रमण दिवसभर करुनी संध्यागर्भीं हा प्राण ॥
शिरतां होईल मृतरजनीचा पुनर्जन्म जाण ॥
मरण सकाळीं; सायंकाळीं जन्म पुन्हां घेई ॥
रजनी यापरि भवचक्रावर सदा फिरत राही ॥
फार विचारें कविकल्पकता अति भ्रांत झाली ॥
बालकवीचें ’अरुणगीत’ तों मनीं उडी घाली ॥
जसा निवळवी रंग नभाचा अरुणतेज पार ॥
’अरुणगीत’ ही भीषणतेचा जिरवी हुंकार ॥
वसुंधरेशीं लग्न कराया सूर्य उत्तरंग ॥
ये अरुणाचें हें सोनेरी बांधुनि बाशिंग ? ॥
स्वर्भूसंगम त्या लग्नाचा शुभकर परिणाम ॥
पुण्यमया श्री-वसुधा होइल शुद्धप्रेमधाम ॥
दहा दिशांनो ! जरा जराशा बाजूला सरका ॥
दिशा नवी द्या कायमची या अरुणचित्रफलका ॥
जगन्नायका ! असा एकदां काळ येउं द्याच ॥
निशा नको; दिन नको; असावा अरुण सारखाच ॥
लाल नभांतुनि होइल तेव्हां प्रेमाची वृष्टि ॥
’गोविंदाग्रज’ गानिं रंगविल तीच प्रेमसृष्टि ॥