बहुसंख्य चपळमर्कटकटके आज्ञेत वर्तली नीट; ।
वीट न धरशील तरी माझे मन काय तुजपुढे धीट ? ॥१०१॥
श्रीसद्मी पदपद्मी होयिल मन भृंग, दाखवुनि पाहे; ।
लब्धसुदुर्लभविषय त्यजिल कसे ? बहु सतृष्ण सकृपा ! हे ॥१०२॥
दे अभयदान देवा ! सेवारत मी तुजा विभो ! भाट; ।
त्यजिता अनादराने करीन लोकात फार बोभाट ॥१०३॥
त्वच्चरणाराधन मी जाणत नाहीच लेशही इतर; ।
नाम्चि गातो, येणे प्रसन्न होवूनि अभय तू वितर ॥१०४॥
आहे प्रसाद मजवरि म्हणुनिच वदनासि येतसे नाम ।
हे जरि मुखा न येते, होता कैचा मनासि विश्राम ? ॥१०५॥
विकळमना मी जे की वदलो त्याची करी क्षमा आर्या ! ।
जे सहनशील दक्षिण कृपाळु विश्वार्ह बुध तदाचार्या ! ॥१०६॥
दुःख न रुचे, सुख रुचे, कर्मे करिता विवेकही न रुचे ।
अमृतफळ कसे देतिल पल्लवपाणी स्वकीय विषतरुचे ? ॥१०७॥
हे सर्व सत्य तोवरि जोवरि तुज शरण पातलो नाही ।
आताथोरपणासचि आपुलिया मात्र राघवा ! पाही ॥१०८॥
गंगेला जावुनिया गावखरीचा मिळे जयी वोढा ।
तयि ते न म्हणे, 'मागे हा कमळ शिवतसे; धरा वोढा ॥१०९॥
तू करुणाघन रामा ! भक्तमयूरासि तूचि सुख देशी ।
सन्निध असोनि बापा ! न करी या किंकरासि परदेशी ॥११०॥
विश्वंभरा ! भरवसा आहे या किंकरासि फार तुजा ।
जे योग्य ते करावे दीनजनोद्धारणैकदक्षभुजा ! ॥१११॥
हा दिन रामनंदन चकोर, तू चंद्रमा रमानाथा ! ।
दे चित्तस्वास्थ्य बरे, गायीन तुज्या यशोकिता गाथा ॥११२॥
बहु गोड गुण तुजे ते ऐकावे आदरे स्वये गावे ।
यावेगळे मनोरथ नसती ते तूज काय सांगावे ? ॥११३॥
सौमित्रे ! मजविषयी तू आर्यप्रार्थना करी काही; ।
भक्ति तुजी श्रीरामी बहु कथिले सत्यशीळलोकाही ॥११४॥
श्रीभरता ! राघवपदलाभरता ! अग्रजासि तू विनवी ।
मज दीनाला रक्षुनि साधावी सद्यशे असीच नवी ॥११५॥
शत्रुघ्ना ! भगवज्जनशत्रुघन ! राघवसि हे कळवी ।
माझे भवभय सारे रामनिदेशेकरूनिया पळवी ॥११६॥
माते ! सीते ! बायी ! प्रार्थावे नृपतिला तुवा आंगे ।
सुखदुःख तुला ठावे; मजविषई उचित ते स्वये सांगे ॥११७॥
भगवद्भक्त हनुमन्‍ । साधो ! साधो यश प्रसिद्ध तुजे ।
मजसाठी रामाचे पाय धरी निजशिरी प्रतापिभुजे ॥११८॥
आंगे रिपुबळहर्ता,बाहुबळे ब्रह्मगोळउद्धर्ता ।
तू मारुते ! पुमर्था देशी रघुवीरसेवनसमर्था ॥११९॥
अद्भुत चरित त्रिजगी लोकोद्धारार्थ करि सुखे विभु जे ।
ते त्वच्चरितसखे बा ! त्वाही केले चरित्र तेवि भुजे ॥१२०॥