बरवी संतचरित्रे हो । पावन परम पविते हो ! ॥ध्रु॥
हेगरस हा सराफ कोणी मोहळगावी राहे ।
मानूरासी जाता सहजचि नागनाथपदे पाहे ॥१॥
अनुग्रहा संपादुनि गावा जाया निरोप मागे ।
आपुल्या आश्रमि स्वामी । येऊनि पवित्र कीजे अंगे ॥२॥
नागनाथ म्हणती, ’परि येतो ओळख राखी चित्ती ।
हेगराज विनवी तव, ’स्वामी ! मुके न औले स्वहिती ॥३॥
विसर पाडुनी एके दिवशी मोहळनगरा आला ।
कुश्चित विपरित वेश बीभत्स ऐसा ज्याने धरिला ॥४॥
गोचर्मावर साजुक ऐसे पांघरला उफराटा, ।
मस्तकि मासे भारा मध्ये मत्स्य भक्षितो वाटे ॥५॥
लक्ष मक्षिका घोंगाती वरी, पोर लागती पाठी ।
लोकामाजी हेगराज तो देखुनिया निजदृष्टी ॥६॥
ओळखिला निज सद्गुरु अपुला लोटांगण घे चरणा ।
जवळी भारा मस्तकि, घेऊनि नेला अपुल्या सदना ॥७॥
मंचक घालुनि वरि बसवूनी सेवा केली भारी ।
देखुनि स्वयाति वाळित टाकुनि हाड रोविले द्वारी ॥८॥
संभाषणी वर्ज म्हणोनी जवळि न येती कोणी ।
एके दिवशी निज स्वामीशी बोले विनोद वाणी ॥९॥
’श्राद्ध पित्याचे ब्राह्मण न येति कोणी जेवायासी ।
नागदेव म्हणताती ’स्थळ करि बाहेरी स्वयपाकासी ॥१०॥
सिद्धटेकडीवरुती वस्त्रे धरे हो । रचियेली ।
ओदन होता कुटुंब काळी पित्रा आज्ञा केली ॥११॥
आरीमांदो उतरिल तेथे मंत्रघोष बहु होती ।
गावकरी द्विज सकळ मिळाले कौतुक पाहाताती ॥१२॥
भोजन करुनी बाहिर येता जोशी देखे बापा ।
कोणी काका, कोणी नातू, कोणी आजा बापा ॥१३॥
सिद्धटेकडी धावा धावा मेली भेटी येती ।
एकमेका कंठी मिठिया घालुनि गृहासि नेती ॥१४॥
त्रिअहोरात्री केली भेठी गोष्टी मोठा झाली ।
चवथा प्रातःकाळहि होता जेथिल तेथे गेली ॥१५॥
नागदेव हा शंकर जाणुनि सकळी पूजीयेला ।
हेगराज हा स्थापुनि तेथे वडवाळेसी आला ॥१६॥
ऐका येथुनि अद्भुत तेणे पवाडा काय केला ।
वृक्ष वठोनी पडला होता वटभारे निजवी ला ॥१७॥
ऐसे अपार संत वर्णिता संशय सर्वहि जातो ।
आठविले ते एक्या भावे उद्धवचिद्धन गातो ॥१८॥