संत सेनान्हावींचे अभंग - गौळणी

श्री संत सेनान्हावी हे भारतीय संत परंपरेतील न्हावी समाजाचे होत. ते अशिक्षीत असूनही त्यांनी अतिउत्तम अशी अभंग रचना केली आहे
Sant Senanhanee is great sant of oldest Sant parampara.

गौळणी

१.

गोपिका वेल्हाळा । अवघ्या मिळोनी सकळा । चालिल्या यमुना जळां । तंव सन्मुख देखिला सांवळा वो ॥ १ ॥

राधा म्हणे बहु चालक होसी । नसतां आळ कां आम्हांवर घेसी । त्यां देखिलें येशोदेसी । हां लबाडा लटका ऋषीकेशी बा ॥ २ ॥

यशोदा म्हणे कवटाळिणी । नसती खोडा करितां देखूनी । सांगतां गार्‍हाणें येऊनी । गुणातीत हा चक्रपाणी वो ॥ ३ ॥

राधा म्हणे यशोदा सुंदरी । चोरटा शिंदळ तुझा मुरारी । आम्हां ठाऊक अंतरीं । हा न करी तें करी काय सांगु वो ॥ ४ ॥

हा ब्रह्मांडनायक । येणें मोहिले तिन्ही लोक । सेना म्हणे यदुनायक । कर्मातीत परिपूर्ण वो ॥ ५ ॥

२.

दूती जाणवित स्वामिनी । काम दाटला ह्रदयभुवनीं । कोपा नयेची सारंगपाणी । सेजे पाहतां न दिसे नयनी ॥ १ ॥

मज भेटवागे श्रीहरी । लागला वेध त्याचा अंतरीं । ध्यानीं बिंबलागे मुरारी । प्राण रिघो पाहे जरी ॥ २ ॥

गोड न लगे काम धंदा कांहीं । नावरे चीर चोळी पाही । सुमनसेज रुपती बाई । चित्त वेधलें हरी पायीं हो ॥ ३ ॥

वृत्ति स्वानंदीं निमग्न । गेली देहभाव विसरून । रंगीं रंगली परिपूर्ण । धन्य धन्य सेना म्हणे ॥ ४ ॥

३.

गाय चारी घननीळा । सवें गोपाळांचा मेळा । मोहिलें वेणुनादें सकळां । स्वानंदे गाई नाचती । गोपिका परमानंदें गाती । गोपाळ प्रेमें डुल्लती ॥ १ ॥

भला भला तूं श्रीहरी रे ॥ ध्रु० ॥

वेडे वांकुडे पांगुळे । बोबडे मुके आंधळे । धांवतां पडे अडखळे । हरी म्हणे गोपाळांसी । तुम्ही बैसा मजपाशीं । मिळवितों गाईसी ॥ भला० २ ॥

नसो संगती ऋषीकेशी । आम्हां गाई वळी म्हणसी । आम्हां दुरी दवडीसी । मज ठाऊक अंतरीं । तुज ओळखी खरीच । भला०३ ॥

गाय पाळुनी दुधासी । आपण सगळेची खाशी । आम्हां धमकावुनी ठेविसी । काय सांगूं तुझी मात । भेद नाहीं तुम्हां आम्हांत । सेना म्हणे गोपीनाथ । समाधान कर्तारे । भला० ॥ ४ ॥

४.

पोवा घोंगडी घेऊनी पाही । संगें गोपाळ घेउनि गाई । वृंदावनीं आले लवलाही । वेणू वाजविला सुस्वरें बाई हो ॥ १ ॥

उतावेळ झाल्या गौळणी । वेणुनाद पडियेला कानीं । भोवत्या पाहती अवलोकुनी । नयना न दिसे सारंगपाणी हो ॥ २ ॥

विसरल्या कामधंदा । सासु सासर्‍याची नाहीं मर्यादा । कोण जाणे त्या कोण जावा नणंदा । वृत्ति वेधली परमानंदा हो ॥ ३ ॥

अवघा हरपला देहभाव । पुसिला जन्ममरणाचा ठाव ।वृत्ति स्वानंदें मुराली पहावो । सेना म्हणे भाग्य उदया हो ॥ ४ ॥

५.

जाती मिळोनि पांच सात गवळणी । गोरस विकूं मथुरे लागोनी । वाटे आडवोनी । दान मागे चक्रपाणी ॥ध्रु०॥

सोडी सोडी मज जाऊं दे हरी । नको वाटा आडवूं म्हणे मुरारी । घरीं जावा नणंदा जाचिती कीं भारी ॥ १ ॥

म्हणती गवळणी हरिसि हसुनी । देऊं तुज लागिं नवनीत चोरुनी । जाऊं पाहती ठकवूनी हरीसी गवळणी ॥ २ ॥

ब्रह्मांडाचा नायक म्हणे गोपिकांसी । ब्रह्मज्ञानी महान चाळविले ऋषी । गाई गोपाळ रिघाल्या शरण । वृत्तिसहित बिंबल्या अवघ्या परिपूर्ण । सेना म्हणे विसरल्या कार्य आठवण ॥ ५ ॥

६.

ऐक येश्वदे साजणी । या कृष्णाची करणी । दहीं दूध खातो चोरुनी । टाकी माजणें फोडोनी ॥ध्र०॥ १ ॥

सांभाळ आपुला हरी गे । उगा न राहे क्षणभरी गे । येणें धमकाविल्या पोरिगे । काय सांगों भांडखोरी गे ॥ २ ॥

करी करणें कळेना गे । ह्रदयीं धरितो सुना गे । भोग भोगितो शहाणा गे । आंगी लागूं देईना गे ॥ ३ ॥

हा दिसतो भोळा गे । येऊनि घालितो डोळा गे । सावल करितो गोळा गे । नाही काळ वेळा गे ॥ ४ ॥

सावळा जगजेठी गे । चित्त चोर कपटी गे । हा न कळे वेद श्रुती गे । येणे हरली काम वृत्ती गे ॥ ५ ॥

हें बाळक नंदाचें । भाग्य फळलें गवळ्याचें । सेना म्हणे धन्य साचें । पुण्य त्या गोपींचें ॥ ६ ॥

७.

राधा जाणवित दूतीं । कामें व्यापिलें न गमे राती । कां बा गोवळा नये निश्चिती । यानें वेधली चित्तवृत्ती ॥धृ०॥

मज दाखवागे हरिसी । ध्यान लागलें मानसी । त्याविण न गमे दिवसनिशीं । डोळां ऋषीकेशी दावा मज ॥ १ ॥

मिळोनि गोपींनीं मोहिला । कीं सत्यभामेनें दान केला । नारद हरिसी घेऊनि गेला । नेणो गुंतला सदैवा घरीं ॥ २ ॥

धाडिलें गरुडासी । वेगीं आणावे हनुमंतासी । अभिमान होता सत्यभामेसी । नेउनिया सभेसी विटंबिली ॥ ३ ॥

माया लाघवी सुत्रधारी । बोलतां बोल खुंटती वैखरी । धरिला गोपिकांनीं अंतरी । सेना म्हणे धन्य त्या नगरी हो ॥ ४ ॥

८.

कृष्ण आला ऐकुनि गोपिका सुंदरी । विव्हळ झाल्या पहावया हरी । एकी त्या धांवल्या नगरा बाहेरी । कायावाचा मनें वेधल्या नारी ॥ध्रु०॥

आनंदल्या गवळणी हरी आला मथुरेसी । मोहियलें मन देखोणी रूपासी । झाली उतावीळ पहावया ऋषीकेशी । नेत्रिचें काजळ लाविलें मुखासी ॥ १ ॥

एक ती बैसली होती पति शेजारी । नग्नजि धांवत आली बाहेरी । विसरुनी चीर ठेवि माथियावरी । देहभाव हरपला देखोनि मुरारी ॥ २ ॥

एकी त्या ताटक घातलें पायीं । विरुद्या जोडवीं कंठाचे ठाई घेऊनि पाल्होर खोविले डोई । बाळ्या वाक्या बांधिल्या कानाचे ठायीं ॥ ३ ॥

एकीनें कडिये घेतला दह्याची माथण । बाळक ठेविलें शिंकीया जाण नाही पुत्रलोभ देखोनी कृष्ण । निजसु मनीली नाहीं आठवण ॥ ४ ॥

करितां मंथन हरिआला ऐकुनि कानीं । तैशीच धांवली रवी दोर घेऊनी । नाकीचे मुक्ताफळ खोविलें वेणीं । मोतियाची जाळी घाली गुडघ्यालागुनी ॥ ५ ॥

कृष्णसखा मीनल्या अवघ्या सुंदरी । लाज भय मोह शंका दडविल्या दुरी । सेना म्हणे वृत्ति झाली तदाकारी । परतुनि संसारा नुरेचि उरी ॥ ६ ॥

९.

सोडिल्या शिदोरी । काला करी दहीं भात ॥ १ ॥

घ्यारे अवघे समस्त । हरी गोपाळांसि देत ॥ २ ॥

कांही न ठेवा उरी । आजी देतो पोटभरी ॥ ३ ॥

सेना बैसला द्वारीं । प्रसाद वाटितो श्रीहरी ॥ ४ ॥

१०.

श्रीगुरुनिवृत्तिराय सांप्रदाय दाविला । अलंकापुरवासिनी अधिकार तया दिधला ॥ १ ॥

आदिनाथें मूळ गुप्त होतें ठेविलें । निवृत्तिकृपेनें ज्ञानदेवें प्रगट केलें ॥ २ ॥

बुडतां भवसागरीं जगा काढिलें बाहेरी । दावियेला तारु विठ्ठल या तीं अक्षरीं ॥ ३ ॥

विटेवरी उभा नीट वैकुंठींचा राणा । दावियली खूण म्हणे न्हावीयाचा सेना ॥ ४ ॥

N/A

N/A
Last Updated : February 10, 2008

Comments | अभिप्राय

Comments written here will be public after appropriate moderation.
Like us on Facebook to send us a private message.
TOP