संत सावतामाळींचे अभंग

श्री संत सावतामाळी हे माळी समाजातील संत होऊन गेले.

१.

ऐकावे विठ्ठल धुरे । विनंती माझी हो सत्वरें ॥ १ ॥

करी संसाराची बोहरी । इतुकें मागतों श्रीहरी ॥ २ ॥

कष्ट करितां जन्म गेला । तुझा विसर पडला ॥ ३ ॥

माळी सावता मागे संतान । देवा करी गा निःसंतान ॥ ४ ॥

२.

कां गां रुसलासी कृपाळूं बा हरी । तुजविण दुसरी भक्ती नेणे ॥ १ ॥

दीन रंक पापी हीन माझी मती । सांभाळा श्रीपती अनाथनाथा ॥ २ ॥

आशा मोह माया लागलीसे पाठीं । काळ क्रोध दृष्टी पाहतसे ॥ ३ ॥

सावता म्हणे देवा नका ठेऊं येथें । उचलोनी अनंते नेई वेगीं ॥ ४ ॥

३.

कांदा मुळा भाजी । अवघी विठाबाई माझी ॥ १ ॥

लसूण मिरची कोथिंबिरी । अवघा झाला माझा हरी ॥ २ ॥

मोट नाडा विहीर दोरी । अवघी व्यापिली पंढरी ॥ ३ ॥

सावता म्हणे केला मळा । विठ्ठल पायीं गोंविला गळा ॥ ४ ॥

४.

आमुची माळियाची जात । शेत लावूं बागाईत ॥ १ ॥

आह्मा हातीं मोट नाडा । पाणी जातें फुलवाडा ॥ २ ॥

शांति शेवंती फुलली । प्रेम जाई जुई व्याली ॥ ३ ॥

सावतानें केला मळा । विठ्ठल देखियला डोळा ॥ ४ ॥

५.

नको तुझें ज्ञान नको तुझा मान । माझें आहे मन वेगळेची ॥ १ ॥

नको तुझी भुक्ती नको तुझी मुक्ति । मज आहे विश्रांती वेगळीच ॥ २ ॥

चरणीं ठेउनि माथा विनवितसे सावता । ऐका पंढरीनाथा विज्ञापणा ॥ ३ ॥

पैल पहाहो परब्रह्म भुललें । जगदीश कांहो परतंत्र झालें ॥ १ ॥

काया सुख केलें येणें नेणिजे कोण भाग्य गौळीयाचें वर्णिजे ॥ २ ॥

आदि अंतू नाहीं जया व्यापका । माया उखळी बांधिला देखा ॥ ३ ॥

सर्व सुखाचें सुख निर्मळ । कैसें दिसताहे श्रीमुखकमळ ॥ ४ ॥

योगियां ह्रदयमकळींचें हें निधान । दृष्टी लागे झणी उतरा निंबलोण ॥ ५ ॥

सावत्या स्वामी परब्रह्म पुतळा । तनुमनाची कुरवंडी ओंवाळा ॥ ६ ॥

७.

मागणें तें आह्मा नाहीं हो कोणासी । आठवावें संतासी हेंचि खरें ॥ १ ॥

पूर्ण भक्त आह्मां ते भक्ती दाविती । घडावी संगती तयाशींच ॥ २ ॥

सावता म्हणे कृपा करी नारायणा । देव तोचि जाणा असे मग ॥ ३ ॥

८.

भली केली हीन याति । नाही वाढली महंती ॥ १ ॥

जरी असतां ब्राह्मण जन्म । तरी हें अंगीं लागतें कर्म ॥ २ ॥

स्नान नाहीं संध्या नाहीं । याति कुळ संबंध नाहीं ॥ ३ ॥

सावता म्हणे हीन याती । कृपा करावी श्रीपती ॥ ४ ॥

९.

विकासिला नयन स्फुरण आलें बाहीं । दाटले ह्रदयीं करुणाभरितें ॥ १ ॥

जातां मार्गी भक्त सावता तो माळी । आला तया जवळी पांडुरंग ॥ २ ॥

नामा ज्ञानदेव राहिले बाहेरी । मळिया भीतरीं गेला देव ॥ ३ ॥

माथा ठेऊनि हात केला सावधान । दिलें आलिंगन चहूं भुजीं ॥ ४ ॥

चरणीं ठेऊनि माथा विनवितो सावता । बैसा पंढरीनाथा करीन पूजा ॥ ५ ॥

१०.

समयासी सादर व्हावें । देव ठेविले तैसें रहावें ॥धृ०॥

कोणे दिवशीं बसून हत्तीवर । कोणे दिवशीं पालखी सुभेदार ।

कोणे दिवशीं पायांचा चाकर । चालून जावें ॥ १ ॥

कोणे दिवशीं बसून याचीं मन । कोणें दिवशीं घरांत नाहीं धान्य ।

कोणे दिवशीं द्रव्याचें सांठवण । कोठें साठवावें ॥ २ ॥

कोणे दिवशीं यम येती चालून । कोणे दिवशी प्राण जाती घेऊन ।

कोणे दिवशीं स्मशानीं जाऊन । एकटें रहावें ॥ ३ ॥

कोणे दिवशीं होईल सद्‌गुरूची कृपा । कोणे दिवशीं चुकती जन्माच्या खेपा ।

कोणें दिवशीं सावत्याच्या बापा । दर्शन द्यावें ॥ ४ ॥

११.

नामाचिया बळें न भीऊं सर्वथा । कळिकाळाच्या माथा सोटे मारूं ॥ १ ॥

वैकुंठीचा देव आणूं या कीर्तनीं । विठ्ठल गाऊनी नाचो रंगीं ॥ २ ॥

सुखाचा सोहळा करुनी दिवाळी । प्रेमें वनमाळी चित्तीं धरूं ॥ ३ ॥

सावता म्हणे ऐसा भक्तिमार्ग धरा । तेणें भक्तिद्वार वोळंगती ॥ ४ ॥

१२.

उठोनी प्रातःकाळीं करूनियां स्नान । घालुनि आसन यथाविधी ॥ १ ॥

नवज्वरें देह जाहालासे संतप्त । परि मनीं आर्त विठोबाचें ॥ २ ॥

प्राणायाम करूनी कुंभक साधिला । वायु निरोधिला मूळ तत्त्वीं ॥ ३ ॥

शके बाराशें सत्रा शालिवाहन शक । मन्मथ नामक संवत्सर ॥ ४ ॥

ऋतु ग्रीष्म कृष्ण आषाढ चतुर्दशी । आला उदयासी सहस्त्र कर ॥ ५ ॥

सावता पांडुरंगीं स्वरूपीं मीनला । देह समर्पिला ज्याचा त्यासी ॥ ६ ॥

N/A

N/A
Last Updated : February 10, 2008

Comments | अभिप्राय

Comments written here will be public after appropriate moderation.
Like us on Facebook to send us a private message.
TOP