रथकाराख्यायिका

अरिमर्दं तदाकर्ण्य काकानुक्रोशमालिनी ।
तद्वचोविरतौ प्राहुरपरे घूकमन्त्रिणः ॥४८९॥
अहो कुमन्त्रिणानेन संशये स्वामिनो धृताः ।
लक्ष्मी शत्रुप्रयुक्तेऽस्मिन्काके कारुण्यचेतसा ॥४९०॥
वञ्च्यते धूर्तवचनैः प्रभवः सरलाशयाः ।
जायां सजारां शिरसा रथकारः पुरावहत् ॥४९१॥
कृत्वा प्रयोजनमिषं निर्गत्य शिबिराल्लघु ।
भार्यां जारवतीं द्रष्टुं विवेश रथकृत्पुनः ॥४९२॥
गूढे शयनपर्यङ्कतले तस्मिन्नधःस्थिते ।
प्रियोपपतिना चक्रे सुरतं तेन तद्वधूः ॥४९३॥
सा ज्ञात्वा पादसंस्पर्शान्निजं पतिमलक्षितम् ।
उवाच धर्मपत्न्या मे तत्परो नास्ति वल्लभः ॥४९४॥
तज्ज्ञात्वा मूधहृदयो रथकारो मुदान्वितः ।
उवाह शिरसा भार्यां सजारां हासयन्पथि ॥४९५॥
इति रथकाराख्यायिका ॥२९॥