उष्ण आसवे नेत्री जमली, पुसावया ती कुठे माउली ॥
होती माझ्या मनी अहंता; बंधुने डिवचले ।
सुप्त असूया उसळुन आली सारी चित्तातली ।
रुसलो, उठलो, शाळेला मी निघे त्याच पावली ।
आणि आठवे, मुकलो तव मी प्रेमळ शब्दावली,
माउली प्रेमळ शब्दावली ।
उष्ण आसवे नेत्री जमली, पुसावया ती कुठे माउली ॥१॥
अज्ञ तुझा मी बालक माते, तुझा आसरा मला ।
सांगे मी सर्वांस, माउली ! मन्माता प्रेमला ।
पश्वात्तापे जळलो आई, कोप सर्व लोपला ।
उपदेशाचा तुझ्या भुकेला पुत्र उभा ठाकला,
आइ गे, पुत्र उभा ठाकला ।
उष्ण आसवे नेत्री जमली, पुसावया ती कुठे माउली ॥२॥
म्हणती फेरा कल्पानंतर यापरि येतो पुन्हा ।
माता मजला तूंच ! कल्पना देत मना सांत्वना ।
भेटशील ना कल्पांती मज दोषाच्या क्षालना ।
नाहि पुन्हा रुसणार, मला तू ह्रदयी धरशील ना,
माउली, ह्रदई धरशील ना,
उष्ण आसवे नेत्री जमली, पुसावया ती कुठे माउली ॥३॥
आणि जाणवे झणि, कल्पांतर पुनरपि आल्यावरी ।
रुसवाही अनिवार्य, अबोला मातेचा त्यापरी ।
विषण्ण होई तेव्हा बालक, मनी प्रार्थना करी ।
झाल्या गोष्टी विसर जन्मदे अपराधे मी जरी,
माउली, चुकलो असलो तरी ।
उष्ण आसवे नेत्री जमली, पुसावया ती कुठे माउली ॥४॥
गेले होते प्राण, कलेवर मातेचे राहिले ।
नसे चेतना तिला पुसाया पाणी नेत्रातले ।
आक्रोशा पाहून यापरी जनमन हेलावले ।
मातेवाचूनि विनायकाला रुक्ष जिणे वाटले,
तयाला रुक्ष जिणे वाटले ।
उष्ण आसवे नेत्री जमली, पुसावया ती कुठे माउली ॥५॥