कदाचन व्रजशिशुभिः समं भवान् वनाशने विहितमपिः प्रगेतराम् ।
समावृतो बहुतरवत्समण्डलैः सतेमनैर्निरगमदशीश जेमनैः ॥१॥
विनिर्यतस्तव चरणाम्बुजद्वया -
दुदञ्चितं त्रिभुवनपावनं रजः ।
महर्षयः पुलकधरैः कलेवरै -
रुदूहिरे धृतवदीक्षणोत्सवाः ॥२॥
प्रचारयत्यविरलशाद्वले तले
पशून् विभो भवति समं कुमारकैः ।
अघासुरो न्यरुणदघाय वर्तनीं
भयानकः सपदि शयानकाकृतिः ॥३॥
महाचलप्रतिमतनोर्गुहानिभ -
प्रसारितप्रथिमुख्यस्य कानने ।
मुखोदरं विहरणकौतुकाद् गताः
कुमारकाः किमपि विदूरगे त्वयि ॥४॥
प्रमादतः प्रविशति पन्नगोदरं
क्वथत्तनौ पशुपकुले सवात्सके ।
विदन्निदं त्वमपि विवेशिथ प्रभो
सुहृज्जनं विशरणमाशु रक्षितुम् ॥५॥
गलोदरे विपुलितवर्ष्मणा त्वया
महोरगे लुठति निरुद्धमारुते ।
द्रुतं भवान् विदलितकण्ठमण्डलो
विमोचयन् पशुपपशून् विनिर्ययौ ॥६॥
क्षणं दिवि त्वदुपगमार्थमास्थितं
महासुरप्रभवमहो महो महत् ।
विनिर्गते त्वयि तु निलीनमञ्चसा
नभःस्थले ननृतुरथो जगुः सुराः ॥७॥
सविस्मयैः कमलभवादिभिः सुरै -
रनुद्रतस्तदनुगतः कुमारकैः ।
दिने पुनस्तरुणदशामुपेयुषि
स्वकैर्भवानतनुत भाजनोत्सवम् ॥८॥
विषाणिकामपि मुरलीं नितम्बके
निवेशयन् कवलधरः कराम्बुजे ।
प्रहासयन् कलवचनैः कुमारकान्
बुभोजिथ त्रिदशगणैर्मुदा नुतः ॥९॥
सुखाशनं त्विह तव गोपमण्डले
मखाशनात्प्रियमिव देवमण्डले ।
इति स्तुतस्त्रिदशवरैर्जगत्पते
मरुत्पुरीनिलय गदात्प्रपाहि माम् ॥१०॥
॥ इत्यघासुरवधवर्णनमेकपञ्चाशत्तमदशकं समाप्तम् ॥