म्हणे रुक्मिणी सुदेव बाई पाठविला म्यां खरा ।
परि कधिं येईल वृध्द मित्र हा मनामधें खराखरा ॥ध्रु०॥
तो दिन गेला रात पातली काय सांगुं मी तुला ।
चैन पडेना असुग माझा कृष्णपदीं गुंतला ।
तातडि बहु दादाचि त्याणें हळदी लाविली मला ।
देऊं केलें मज त्या मेल्या चेदिपतीच्या मुला ।
म्यां त्या रात्रीं केला जीवितसंकल्पचि आपुला ।
दु:ख सांगतां नये मनांतील बापाला आईला ।
रात जातसें तों तों जीव हा धडपड करु लागला ।
अश्रु वाहतीं नयनीं सखये गळा भरुनियां आला ।
त्या मेल्याने लग्न समारंभाचा मंडप दिला ।
कुंडन नगरीं उत्सव मन्मनिं दु:खाचल वाटला ।
॥चाल॥
गडे काय सांगूं या कर्माची कहाणी ।
अवकाश थोडका दादा मज नाहाणी ।
परि समयीं झाली सुदैव गति लाहणी ।
मी पाय पहाया पहिल्यापुन शाहाणी ।
उघडून दृष्टी जों करुं गेले पाहाणी ।
अकस्मात तो दृष्टीस पडला जसा हरवला हिरा ।
विप्रमुखश्री कळवी मजला यदुवीर आले घरां ।