हरिच्या पायी गड्या न करशिल किती प्रपंचामध्यें लगट ॥
नरपशु तनु मानसिल सगट । फट फट फट ॥ध्रु०॥
कोण कुणाचा प्रपंच वेड्या कां भरलासी उगाच भरीं ।
वंचक सारे दुर करी ॥
ही तुज अंती लोटुन देतिल यांत पडेना तुझी पुरी ।
हरिपद नौका जवळ करी ॥
या घोरानें फुकाच मरशिल कसें कळेना तुला तरी ।
कां घेशिल हा भार शिरीं ॥
संत जनाचे पाय धरी ।
बा हे देखत भूल खरी ।
बुडशिल माया काय बरी ।
अनुदिनीं कथितो तुला स्वहित मी मधुरिपु गुण कीर्तनी झगट ॥
तनुधन खोटें जरी नगट ॥फट०हरि ॥१॥
संत जनाचा संगम धरशिल ॥
तरि चौर्‍यायशी तुझी चुकल ॥
ना तरि सारेंच झुकल ॥
जोवरि मिळविशी पैसा तोवरि कुटुंब सारें तुझें बकल ।
परिणामी हें कसे विकल ॥
वृध्दपणामधिं अशक्त होशिल अंगावरला केंस पिकल ॥
रांड कशी मग जवळ टिकल ॥
कांहीं धरावी जरा अकल ।
कर बुध्दीला बरि शिकल ।
हे जग माया मधी नकल ।
यासाठी बा सावध करितों तुला कळेना आहे प्रगट ॥
वय गेल्यावरि होशिल मुगुट ॥
फट फट फट । हरि० ॥२॥
तूं म्हणशिल ही दौलत माझी सारे मज भोवतें कटक ॥
कां घेशिल ही करुन अटक ॥
स्त्रीच्या लोभें अनंत चकले तुल लागली इची चटक ॥
या मोहांतूनि दुर सटक ॥
दो दिवसांची जाइल भरभर ।
सारे होतील तुला तुटक ।
तोंड करीशी पांढरे फटक ।
हरिभजनाची लाव लटक ।
भगवज्जन यांमाजि घटक ।
त्याला जाऊन जरा हटक ।
तूं तरि डोळे झांक करिशि हे माया मोठी आहे चिकट ॥
कविरायाची तर्‍हा बिकट ॥
फट फट फट ॥ हरिच्या पायी