नरदेहामध्यें येऊन गड्या त्त्वां हित केलें नाहीं ।
दारधनाचा लोभ सोडशी तर साधल तुज कांहीं ॥ध्रु०॥
हरिची माया अगाध जेथें ब्रह्मादिक फ़सले ।
तूं तर मानव तनूचें पामर त्यांतहि कामादिक वसले ।
नाना प्रकारचे विषय मनामधें येऊनियां घुसले ।
काय तुझा तरी पाड गाधिज पाराशरादिक तळीं बसले ।
या मदनावरी शुकासारखे विरळे कुणि रुसले ।
बाकी नर या भवाब्धिमध्यें लोळती किती थकले ।
यासाठी बा तुला सांगतो सावध मनीं राही ।
रात्रंदिवस उदकाहुनि चंचळ आयु जात पाही ।
नरदेहामधें येऊन गड्यां त्त्वां हित केले नाहीं ॥१॥
तूं म्हणसी या संसारामध्ये सुख पाहिन मोठें ।
परंतु जितके पाहसिल तितके दृश्य सर्व खोटें ।
अंतिं यमाच्या हातांत गेल्यावरी तूं कुणीकडे तनु कोठें ? ।
तूं म्हणशी मी चिरायु परि तो काळ मोजी बोटें ।
ना आइकलें तरी जगतीतळिं या विषमविषाची खिर घोटे ।
विषयवासना धरशील परि हे नागवितील साही ।
तुझी इंद्रियें तुला बाधक होतील परिणामी दाही ॥२॥
बाळपणामधिं तनु घालविली खेळुनिया सारी ।
तरुणपणामध्यें बहार माजला रांड झाली प्यारी ।
ते तर जातिल निघून उद्यां गड्या दिवस पहा चारी ।
मग घालविसी बाहेर पैसा घरची झाली म्हातारी ।
तेही गेले मग कोण पुसतो घरांत दमडी ना ज्वारी ।
रांड बिघडली फ़जिती झाली देणेकरि द्वारीं ।
अशा संकटीं कोण सोडविल तुझ्या मनाला ग्वाही ॥३॥
वृध्दपणामधि पुत्रादिक तुज म्हणतिल कीं निबरा ।
आणिकही वाचशिल कुठवर करुन जनाच्या किती कबरा ।
तुझ्या सुना तुज म्हणती मेला म्हातारा हा बहु लुबरा ।
उगाच पडे खाटेवर तुजला कशास व्हाव्या घरखबरा ।
शक्तिरहित तूं रांड घरांतुनि गळा करुनी जबरा ।
दरडाविल मग सोसून पडसील त्यांचा सांभाळूनि उंबरा ।
जें झालें तें बरेंच झालें अजुनि तूं सावध होई ।
करुनिया मन सुमन शीघ्र कविराया पदीं वाही ॥४॥