करुं तरी काय गे सइबाई ।
सखा घरीं नाहीं गेला बाई ।
तनु तरी जशी बहरांत आंबराई ॥ध्रु०॥
कामही मारितो शर सर्सरा ।
नीरद सोडितो बाई जळधारा ।
मारुत वाहतो जेविं निखारा ।
चंदन शीतळ चंपक नाहीं । सुख कांहीं ।
इंदुहि रिपु मज जाळी अग आई ॥१॥
मालतीची वाटे विषधरमाला ।
पोळितसे माझ्या तनुला वाळा ।
वाचा नुमटे मज गोपाळा ।
सकळही भार तनूस न राही । जळो सुधराई ।
मधुरिपु करिना गे जरि शीतळाई ॥२॥
नेत्र जळानें भरलीला ।
टाकुनि वाजविं वनिं मुरलीला ।
संगे नेतसे रति पुरलीला ।
होइल काय तिलाच निधाई । हा न ते ठाई ।
किति रति गति मति नति कविरायीं ॥३॥