कारटा तुझा हा द्वाड यशोदेबाई ।
कां पडला अमुचे ठायी? ॥ध्रु०॥
बैसुनियां यमुनेकांठी डोळे मोडी ।
भलतीची घागर फ़ोडी ।
गरतीला गल्लीत गांठुनि खोडी काढी ।
माजोरी ढंग ना सोडी ।
रांडेच्याला काय शिकविल्या खोडी ।
या वयांत भलतिच गोडी ।
कुंजामध्यें बैसुनि नाजुक मुलगी ओढी ।
चुचकारुनि लुगडें फेडी ।
गेली उलथुन याची मस्ती ।
ही नित्य काय गे कुस्ती ।
सोसावी कुठवर तस्ती ।
कशि टिकल अशानें वस्ती ?
कर याची बंदोबस्ती, ठायिंचा ठायीं ।
कारटा तुझा हा द्वाड यशोदे बाई ॥१॥
इतक्यांत दुसरी गवळण धांवत आली ।
म्हणे गेला उलथुनि कुठें तुझा वनमाळी ।
मेल्यानें माझी सून नागवी केली ।
मुलगीचीं माझ्या कुचचूचूकें धरिलीं ।
पोरीला नकळे त्यासी करितो बोली ।
भलते त्यांला खेळ शिकवितो चाली ।
मैनीची माझ्या साळू नुकतिच न्हाली ।
झोंबला तिला गाइ निथळत होती ओली ।
मातला दांडगा रांड कशाला व्याली ।
कां घालीना आई बहीण आपुल्या खाली ।
भलतीला गवसुन हटकी ।
रांडेच्या आम्हि काय बटकी ।
दारांत वाजवी चुटकी ।
याला बसल एकादी पटकी ।
दैवानें होसिल फ़ुटकी, रडसिल अगाई ।
कारटा तुझा हा द्वाड यशोदेबाई ॥२॥
आलि तिसरी बडवित उर घेत असे तोंडा ।
म्हणे कुठें तुझा तो बांडा ।
मेल्यानें गोकुल केले छिनालवाडा ।
बाटविल्या सार्या रांडा ।
तूं करशिल याचें कोड; मोड या बंडा ।
हा घालिल तुजवर धोंडा ।
आम्हि शील आपुलें मिरवीत होतों झेंडा ।
याणे केला गडबडगुंडा ।
पोरिला लांच गे देउनि चिकण्या खांडा ।
वेणीची धरितो गोंडा ।
गरतीला जाउनि हटकी ।
वाइट जे तितुकें पढवी ।
पोरीला चुंबुन रडावी ।
फ़ेडुनिया लुगडी उडवी ।
मी यांवर झालें कडवी, बडविन ग आई ।
कारटा तुझा हा द्वाड यशोदे बाई ॥३॥
मग चवथि पांचवी सहावी झाल्या गोळा ।
गोपींचा जन्मला मेळा ।
कुणि म्हणति ग कोठें सांग तुझा तो काळा ।
लोण्याचा खादला गोळा ।
कुणि म्हणति मुलींचा लाडू नेला बाळा ।
मातीने भरला डोळा ।
कुणि म्हणति याचा ढंग जाइना चाळा ।
आतां तर दिधला टाळा ।
सांपडल्यावर मग त्या म्हणति गोपाळा ।
मेल्याचे तोंड तें जाळा ।
यापरि करितो धिंगाणा ।
तंव तो माजघरांतुनि कान्हा ।
तो रांगत आला तान्हा ।
लाविते यशोदा थाना ।
गोपींच्या लवल्या माना मग कविरायी
कारटा तुझा हा द्वाड यशोदेबाई